Een website……sinds het ontstaan van Pittie Communicatie augustus 2010 stak het voornemen af en toe de kop op. Aanvankelijk opzij geschoven met het argument dat opdrachtgevers mij aan het werk moesten zien om te besluiten of ik iets voor ze zou kunnen betekenen. Zo’n website: wat zegt dat nou, zondagse plaatjes en praatjes. Tja, deze nuchtere stemmen kregen het allengs moeilijker. Zou het toch niet aardig zijn als ik terug te vinden zou zijn op het wereldwijde web. Als eerste kennismaking of juist als bevestiging en niet te vergeten als digitaal visitekaartje.
Voorzichtig begon ik er eens over te fantaseren en niet onbelangrijk: de uitgestoken hand van websitebouwer Peter, mijn zwager, trok me over de streep.
Die website kwam er en ja het was een gedoe waarbij al mijn ikken zich driftig begonnen te roeren om zich ermee te kunnen bemoeien. Eerst was daar dan de Voorzichtige: “doe je wel rustig aan, niet te stellig en roekeloos en let op de reacties van anderen!” Meteen ingehaald door de Ambitieuze: “Ja hoor eens, als je van je laat horen, dan wel een beetje duidelijk graag en laten zien wat je allemaal in je mars hebt. Moet je dat CV zien! En ook je logo toelichten, weet je nog hoe trots je daarop was toen het klaar was, hoe al je gedachten en idealen daarin samenkomen!” “Absoluut” zei de Theatrale: “en je weet dat je mij niet voor niets meer ontwikkeld hebt, zet me nou ook in, zet me nou eindelijk eens wat vaker in! Ook in die website van je, laat ze toch weten hoe leuk het is om met mij te maken te krijgen in zo’n training of coaching van je!” Maar dat vond de Bescheidene weer niet goed: “Karien, je hebt altijd goed werk geleverd en je flink ontwikkeld, maar dat is geen verdienste hoor. Je hebt nu eenmaal die talenten gekregen en daar kun je dankbaar voor zijn”. “Nee, nou wordt hij mooi” riep de Trots met overslaande stem “Heb je hier nou keihard voor gewerkt of niet? En wat dacht je van al die klinkende evaluaties, lijkt me wel iets om trots op te zijn”.” Ach, aan het einde van zo’n training zijn de mensen moe, ze willen naar huis, logisch dat ze positief scoren”, liet de Relativeerder onmiddellijk weten.
En nou is het afgelopen zei de Strenge: “je gaat zitten en schrijven en dan schrappen en weer opnieuw schrijven en je gaat zo lang door totdat het helemaal goed is”. “En dat zou best nog wel eens een tijdje kunnen duren” zei de Perfectionist, gesteund door de Criticus, die met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vermoedde dat het nooit maar dan ook nooit helemaal goed zou worden. “Trouwens: wat heeft ze nou te bieden boven al die duizenden andere trainers en coaches die zich presenteren?” Vroeg de Criticus zich af. De Moedeloze was het voor en keertje met de Criticus eens: “om moedeloos van te worden al die weldoordachte kunstzinnige fraai geïllustreerde en gestileerde websites! Ze heeft er al zoveel bekeken. Hoe wil ze ooit daartussen opvallen? Hoe kan ze nou ooit laten zien wat ze waard is, waarin ze zich onderscheidt…”
En toen stond de Realiste op en eiste een plek dichter bij Karien op. “Een website”, sprak ze “is maar een begin. Natuurlijk probeer je een indruk te geven van je persoon, je ervaring en achtergrond, je werkwijze en specialiteit daarin, maar het blijft niet meer dan een begin. Wie meer wil, kan contact met je opnemen en je aan het werk zien. Dat heeft die Peter allemaal piekfijn geregeld”.